آدمیزاد گاهی از زبان مسئولین و مقامات حکومتی در جمهوری اسلامی حرفهائی می شنود که فکر می کند طرف دارد شوخی می کند یا معنی حرفهای خود را نمی فهمد، چون نمی شود کسی دراین جایگاه و مقام باشد و نداند چنین گفته هائی را نمی توان جدی تلقی کرد. بعد می فهمی که نه، چنین نیست! او هم شوخی نمی کند و هم معنی حرفهای خود را می فهمد. تنها تفاوتی که با تو دارد در این است که تو مردم و مخاطبین آن حرفها را انسانهائی فکور و فهمیده بر می شماری که سره و ناسره را خوب از هم تشخیص می دهند و او آنان را فاقد شعور لازم برای درک گفته های خود می داند و می خواهد شب را بجای روزجا بزند.
اگر بخواهم مثال بیاورم، گفته های رئیس سازمان صدا و سیما در مراسم افتتاح شبکه جهانی سحر2 به نقل از روزنامه این سازمان (جام جم) بهترین نمونه است. آقای ضرغامی که بخاطر درایت و کفایت بیش از اندازه به تازگی برای پنج سال دیگر از سوی مقام رهبری در پست ریاست رادیو-تلویزیون ابقاء شده است، در این مراسم می فرماید:"بزرگترین افتخار رسانه ملی این است که منعکس کننده واقعیاتی باشد که در کشور به وقوع می پیوندد." وی به همین بسنده نمی کند و راه پیمائی فرمایشی هشتم دی به طرفداری از حکومت را یک "حماسه بزرگ" می خواند و به رسانه های جهان درس می دهد:" این مسئله را رسانه های دنیا باید حداقل بعنوان یک خبر عادی منعکس می کردند، در حالیکه در روز عاشورا خبری را که در یک یا دو خیابان اتفاق افتاد، بزرگنمائی کردند و آنها را مردم خواندند"!
انصاف بدهید این حرفها به شوخی شبیه نیست؟ اصلا آقای ضرغامی می داند "خبر" چیست و "واقیت" کدام است؟ یا می داند و برایش صرف ندارد که بداند و بگوید؟ تظاهرات برنامه ریزی شده چندصد هزار نفره در کشوری به بزرگی ایران که تازه این چند صد هزار نفر راهم از مدرسه و کارگاه و اداره به زور یا نیرنگ به خیابان آورد بودند، چیزی است که رسانه های دنیا باید منعکس کنند یا گلوله زدن بر قلب و مغز جوانانی که در کوچه و خیابان دنبال حقی هستند که "دیکتاتور" از آنان ربوده است؟ تصویر رهبر سردست زنی که معلوم است هیچ هماهنگی با آن تصویر ندارد و از سر ناچاری در این معرکه شرکت کرده "خبر واقعی" است یا جنازه دختری که زیر چرخهای خودرو نیروی انتظامی له می شود؟
No comments:
Post a Comment