گفتگو با مادري رنج كشيده و دردمند در مقابل درب دادسراي انقلاب

روبه روی درب دادسرای انقلاب واقع در خیابان معلم مادری که با روسریش اشکهای چشمش را پاک می کند نشسته وقتی به نزدیکش می رسم سعی می کند نشان دهد که گریان نیست تند و تند اشک هایش را تمام می کند انگار نمی خواهد غرور و شهامت خود و فرزند اسیرش را زیر سوال ببرد ، پرسیدم چی شده مادر ، می گوید فردای آن روز که دستگیر شده ( 13 آبان) یک تماس کوتاه تلفنی گرفت و بعد از سلام و احوالپرسی فقط گفت من در زندان اوین هستم , حتی اجازه ندادند چند دقیقه بیشتر باهاش صحبت کنم .فقط گفت من اوین هستم و حتی از حال و احوالش هم خبری نداد .بگید من مادر چی کار باید بکنم ؟به خدا دوهفته است که صبح زورد می رم جلوی زندان اوین و بعدش میام. اینجا هیچ خبری به من نمی دهند حتی نمیگند زنده است یا مرده! قسمشون دادم فقط چند دقیقه به من ملاقات بدهند, قسم خوردم گفتم دیگه نمیام اما می دونی چی گفتنند ، گفتند پروندش دست بازجو هست ، برو خونه خبرت می کنیم! آخه مگه دزدی کرده یاهیزی کرده, از خونه کسی بالا رفته, مگه آدم کشته که با خونوادش این کارهارو می کنن! به خدا تو این چند روز می بینم با خانواده ها ی قاچاقچی ها و کلاهبردارها چقدر خوب رفتار می کنند , چرا مارو آنقدر عذاب میدهند. اشک و گریه امانش نمی دهد و اشکش سرازیر می شود الهی به حق فاطمه زهرا خدا به زمین سرد بزندشون, زمانی که این مادر مضطرب داشت اینگونه ناله می کرد مردی تکیده به نزدیکمون آمد غم در وجودش نهفته بود همسر مادر نگران بود . زن ناگهان به همسرش پرید و گفت مملکت اسلامی که به خاطرش تمام بدنت پر از ترکش شده این هم از این به ظاهر مسلمونای مومن که به فکر مردم هستند. مرد رنگش پریده و خودباخته به همسرش نگاه می کرد, البته در سکوت معناداری که هزار غم و غصه از آن دیده می شد..... مادر ادامه داد جرات داری یک بار دیگه تو خونه نماز بخونی یه بار دیگه از خاطرات جبهت بگي دیگه بسمه! چیه بدبخت به چی فکر می کنی” همین رهبرت یه دونه پسرتو دزدیده , بگو من بچه جنگم ببین آزادش می کنه؟ نه همشون لعنتین! فکر نکن به پسرت افتخار کن و به چند سال جنگیدنت لعنت بفرست که این همه جوون کشته شدند تا خفقان ایجاد بشه ؟......
مرد با شنیدن این سخنان شریک زندگیش با شرمندگی و رنگ پریده و مستاصل از پیش همسرش به طور قدم زنان دور شد تا ببیند چه کسی راست می گوید و چرا؟